Gecekondular

çocukken her şey güzel gelir insana
yağmur suları sızar kırık kiremitlerden
sel basar alt katları yerdeki yatakları
komiktir kurutmak ıslanmış kitapları

büyüdükçe gecekondulara benzer insan
dışında kalınan bir yaşamın içindesindir
ahlaktan, namustan, onurdan sıkça söz edilir
çünkü hepsi yoksulluktan erimek üzeredir

bütün köyler daha iyidir gecekondulardan
üstelik köylerde çöp patlamaz üzerine
ve yıldızlar daha parlak sular daha temizdir
kuşlar, çiçekler, dağlar da girer şiirine

aynı sokağın iki ucunda apayrı
yabancı bir dünyadır herkesinki öbüründen
biri iyi bir kısmet bekler biri iyi bir iş
çürüyüp giderler gecekondular gibi içlerinden

evde kalanlar, iyi para kazanamayanlar
gecekonduların çarpık yüzleri gibi
birbirlerine baka baka solarlar
biraz ötede kentin ışıkları delice yanar

yaşam kıyısında dolaşılan derin bir göldür
masmavi suyu, ışıl ışıl yüzü, renkli balıklarıyla
yüzmeyi çok iyi bilsen de yüzdürmezler
göllerin, denizlerin, kıyıların her şeyin sahibi vardır

çocukluğun aklında kalan tek gülüştür
çayır çimenden uzak, çamurlarla büyüsen de
belki kaval çalardın, türkü söylerdin, arpa biçerdin
ama sen, misket oynadın ve yutuldun

geç kalınmış bir başlangıçtır ayrılmak
küfü, kokusu, korkusu içine sinen gecekondulardan
kurtulmak yok, kurtulmak yok, kurtulmak
yaşamına silinmez izler bırakan anılardan