Nazarı kalbin hazanıyla?

Suskun yürekler mısralara bakıyordu
Her ikisi de kendilerini orda buluyordu
Mana satırların hecesinde kelimesinde
Aşkı kucaklıyordu, sevdayı sunuyordu

Okurken yutkunmak olağan olmuştu
Yürekten sızan heceler şaha kalkıyordu
Dil durmuyor, yürek aşka filizleniyordu
Gizemler ayyuka çıkıp sevda sunuyordu

Gizemin seyri halini terennüm ederken
Merakın hırçın dalgaları acının eşiğinde
Gel git yaparken korkunun çeperlerinde
Telaşın katresi acının rengini sunuyordu

Müptela olmuş gönüllerin meşk serinliği
Hazanın hüznünü yeniden yeşertiyordu
Yıpranan yürekler dirense de akıyordu
Aşkın, filizlenen düş pınarı serinliğinde

O kadar itinalı olsalar da her iki gönül
Çaresizliğin bir umut olarak yaşandığını
Pekâlâ, fark ediyorlar, sızıntı dinmiyordu
Çaktırmadan nakşedenleri ezberliyorlardı

Bazı gece sessizliğinde kalemi bıraktılar
Geleceğe nazarı kalbin hazanıyla baktılar
Düşen yaprakları, kanatsız kuşları görünce
Haşyete kapıldılar, çöl fırtınasını yaşadılar

Ta ki hazanla birlikte savrulan mısraların
Bir başka yürekte can bulacağı umuduyla
Yüreklerini susturdular çölün sıcaklığında
Aşkın bir rahmet tecellisi olduğu inancıyla