Bizim Şiir

Bir cefa toprağı olduk
Her yağmurun seli bizim
Bahar vakti bahçelerin
Kuru kalmış dalı bizim

Dünya kaldı berbatlara
Çıktılar hep üst katlara
Bu kavganın feryatlara
Terkedilmiş teli bizim

Sonu yok dünya yasının
Kuluyuz nân kavgasının
Sofra erkan başkasının
Eşiklerin çulu bizim

Peşinde hayat göçünün
Mestiyiz dünya hiçinin
Şu dağdaki kel keçinin
Uzayacak kılı bizim

Abbas Sayar