Kayıpları Oynuyor Hayat

Çocuktu , anları vardı hiç gülmediği..
Ve zamanları kanatıyordu , her gördüğünde ,düşlerini..
Öyle masum ağlıyordu ki..
Düşsem yanaklarından , bir gül bahçesi,
Dokunsam dudaklarına , çırpınan bir deniz oluyordu.

Bir , gün diyordu o , bir mevsime acımadan,
Tazeliğinde saklıyordu...
Alkol mevsimlerinde o , hep hazanı oynuyordu..
Yağmurları içtiği vakit , karamsar gözlerinde,
Karlar erimiş oluyordu.

Hani ,Diyorum kim ağlatıyordu?
Ellerinde kardelen tazeliğinde taşıyan bu çocuğu...
Gökyüzü giyinmişti geceleri üstüne,
Ve yıldızlarla süslenmişti , soluk kalbini..

Bir yıldız diyordu , ve orda buluyordu ya şimdi her şeyi..
Bilir mi ki kapılarının da bir gün yıldız doldurulacağını..
Ve , kaçışan insanların bir sığınak güvenliğinde,
Yitirdiği cinnetleri kanayan şarkılarında..

Hayat , kafiyelerini toplamakta ve bir nakarat oluşmakta,
Hep aynı kafiyeden sonra bir daha söylenmekte,
İnsanların aynılığı gibi..
Bir şarkı söylüyorsun ya ;hep yeni sözlerin eklendiği,
Ve bir keman bestesi oluyor şimdi hayallerin..

Şimdi , dudakların kanamıyor , ve ellerin üşümüyor..
Ve yollara düşmüyor hayallerin..
Kendinle yalnızlığında , bir kitap gibisin,
Her sayfasında yeniden , yeniden okunası..
Sessizliğimse , bu şarkıların nakaratı olsun..

Sen , öyle serin,
Öyle şirin bak ki,
Kendisinden utansın gecedeki yıldızlar..

Sus , ve dinle sessizliğin ağır ve aksak melodisini,
Bak! Nasılda yıldız dolu..