Bunca Manalı Bakma Ama

-Rojda (DoğanGün)`ya-
Memnun oldum tanıştığımıza.
Bunca manalı bakma ama,
bana acı veriyor gözlerin
dünyayı anlamaya çalıştıkça.
İlk ziyaretin bu cezaevine
ilk beni görüşün
ve belki de ilk
acıyla kapatışın gözlerini;
yanışı ruhunun ve bedenin
karşı konmazca.
Anlamaya ve bilmeye çalışarak
niçin bakıyorsun bana,
ben sadece amcanım senin;
her yanım et, kan
duvar, zindan
meydan meydan açan bir gül her yanım,
bir yürüyüş, bir slogan
meydan meydan çoğalan.
Bunca manalı bakma bana.

Kırkını henüz asmış ellerin.
İlk ziyaretin bu cezaevine,
bundan mıdır acaba
yumuşun gözlerini usulca?
Bir beni gördü gözlerin,
Bir de kapandı usulca.
Sen görmedin belki ama
ben gördüm,
gördüm mutluluğunu gözlerinde
bilmemenin ve anlamamanın;
kanın ve zulmün coğrafyasını görmemenin,
görmemenin her rüyanın bir mayın
her mayının bir ölüm olduğunu,
sabah sabah silkinince yataktan.
Usulca ve sessizce bak bana,
bilerek ve anlayarak değil ama.
Sende bu dünyayı bilmemenin
mutluluğu olsun,
bende bilmenin.

Orta yerinde intifada yürekler,
ülkemin, meydanlarına sığınmak
ölümdür.
Kuytular da ses vermiyor her zaman.
Bunca dövüşken ve yiğit
gözü pek ve acılı,
yoksul insanlar ülkesinde sen de,
sen de akmalısın böyle;
Kürdistan gibi sancılı ve yiğit.
Bilmek ve anlamak
yakmalı ruhunu ve bedenini
yanmalısın.
Ve bir tek DoğanGün`ün hükmü olmalı sende.
Bunca manalı bakma dünyaya,
daha, acı vermesin gözlerin sana;
sen nasılsa yaşayacaksın
mutluluğumu benim,
ben, ah ama ne yazık
yaşayamayacağım mutluluğunu senin.